galeria
Dziesięciolecie liturgii po polsku
2015-02-20
Dokładnie 5 lutego br., minęło 10 lat od dnia, gdy miejsce systematycznego celebrowania Boskiej Liturgii w języku polskim na stałe zaistniało na prawosławnej mapie stolicy. Dziesięć lat później, w kaplicy punktu duszpasterskiego przy ul. Lelechowskiej, funkcjonującej przy prawosławnym muzeum ikon, grupa kilkudziesięciu osób skupionych wokół duszpasterzy, księży doktorów Henryka Paprockiego i Artura Aleksiejuka wzięła udział w jubileuszowej Boskiej Liturgii celebrowanej w całości w języku, który w pełni rozumieją. Zgromadzeni wyrazili swoją radość i wdzięczność Opatrzności za minione dziesięciolecie w uroczystym nabożeństwie dziękczynnym – molebnie oraz wspólnym, donośnym odśpiewaniem tradycyjnego Mnogaja leta.
Ze względu na chwilową niedyspozycję ks. Henryka i jego pobyt w szpitalu, uroczystości odbyły się 15 lutego. Nie mogło na nich bowiem zabraknąć głównego tłumacza absolutnej większości tekstów liturgicznych, którymi posługuje się nasza wspólnota i w znacznym stopniu dzięki którego oddaniu i życzliwości od samego początku istnieje. W trakcie okolicznościowej akademii ks. Henryk opowiedział o historii przekładu prawosławnych tekstów liturgicznych i podzielił się swoim osobistym doświadczeniem pracy nad nimi. Wystąpienie proboszcza poprzedziło wprowadzenie Anny Czerewackiej, która syntetycznie nakreśliła etapy, w jakich dojrzewała, a następnie realizowała się idea prawosławnej wspólnoty, której językiem liturgicznym jest polszczyzna.
W swoim wystąpieniu nasza główna dyrygentka sięgnęła pamięcią końca lat dziewięćdziesiątych, kiedy to grupa studentów, głównie z Podlasia, w trakcie spotkań po niedzielnej liturgii w cerkwi parafialnej na Woli dyskutowała – zwykle dość emocjonalnie – nad sensem sprawowania nabożeństw w języku polskim. Kolejnym etapem były dwie wizyty we wrocławskiej parafii pod wezwaniem św. Cyryla i Metodego („na Piasku”) - gdzie od wielu już lat nabożeństwa sprawowane są częściowo w języku polskim i długie rozmowy z miejscowymi duszpasterzami. Wymienione czynniki skłoniły „grupę inicjatywną” do skierowania do zwierzchnika PAKP – metropolity Sawy, pisma z podpisami kilkudziesięciu osób z prośbą o błogosławieństwo na celebrowanie Boskiej Liturgii w języku polskim w soboty, jeden lub dwa razy w miesiącu.
Naturalną konsekwencją listu była wizyta inicjatorów u metropolity, który przedstawił swoje przemyślenia i obawy dotyczące przedstawionego mu pomysłu. Ostatecznie jednak zalecił podjęcie niezbędnych działań, organizację chóru oraz znalezienie miejsca i kapłana, który podjąłby się celebrowania nabożeństw w języku polskim. Po roku przygotowań, gdy celebrowania liturgii w języku polskim podjęli się księża Henryk Paprocki i Mirosław Lewczak, w sobotę, 5 lutego 2005 r. w kaplicy pw. Św. Trójcy na Podwalu celebrowano pierwszą liturgię w języku polskim. Od tamtej pory nasz punkt duszpasterski dwukrotnie zmienił siedzibę.
Dzięki zwierzchnikowi Kościoła polskokatolickiego, biskupowi Wiktorowi Wysoczańskiemu, przez ponad pięć lat gościliśmy w niewielkiej kaplicy tego Kościoła w samym sercu miasta – przy ul. Wilczej (od marca 2006 r. do maja 2011 r.). To tam rozpoczęło się pełne życie liturgiczne łącznie z nabożeństwami wieczornymi przed każdą liturgią niedzielną i dwunastoma największymi liturgicznymi świętami. To tam po raz pierwszy sprawowano nabożeństwo paschalne z procesją po wewnętrznym podwórku kamienicy przy ul. Wilczej. Następnie przenieśliśmy się do przekazanego przez Urząd Miasta St. Warszawy budynku po elektrociepłowni.
Warto dodać, że z każdym rokiem nasza wspólnota powiększa się o nowych parafian - tak przychodzące na świat i chrzczone w naszej cerkwi dzieci, przybywającą na studia w stołecznych uczelniach młodzież, dorosłych prawosławnych chrześcijan zainteresowanych większym zrozumieniem liturgii, w której uczestniczą, jak również osoby, które z własnego wyboru przyjęły prawosławie, a którym nasi duszpasterze poświęcają szczególną uwagę.
Po niemal każdej niedzielnej liturgii wszyscy chętni mogą przy herbacie i ciastkach wysłuchać interesującej pogadanki ks. Henryka Paprockiego, a jednocześnie pielęgnować już istniejące oraz nawiązywać nowe znajomości, gdy w tym czasie młodsi parafianie uczestniczą w lekcjach religii. Przynajmniej raz do roku możemy spotkać się w klubie pobliskiego domu studenckiego Babilon i przy dobrej muzyce, jedzeniu i tańcu jeszcze bardziej zacieśniać łączące nas więzi.
fot. Misza Czerniak i Dawid Dubec
Ze względu na chwilową niedyspozycję ks. Henryka i jego pobyt w szpitalu, uroczystości odbyły się 15 lutego. Nie mogło na nich bowiem zabraknąć głównego tłumacza absolutnej większości tekstów liturgicznych, którymi posługuje się nasza wspólnota i w znacznym stopniu dzięki którego oddaniu i życzliwości od samego początku istnieje. W trakcie okolicznościowej akademii ks. Henryk opowiedział o historii przekładu prawosławnych tekstów liturgicznych i podzielił się swoim osobistym doświadczeniem pracy nad nimi. Wystąpienie proboszcza poprzedziło wprowadzenie Anny Czerewackiej, która syntetycznie nakreśliła etapy, w jakich dojrzewała, a następnie realizowała się idea prawosławnej wspólnoty, której językiem liturgicznym jest polszczyzna.
W swoim wystąpieniu nasza główna dyrygentka sięgnęła pamięcią końca lat dziewięćdziesiątych, kiedy to grupa studentów, głównie z Podlasia, w trakcie spotkań po niedzielnej liturgii w cerkwi parafialnej na Woli dyskutowała – zwykle dość emocjonalnie – nad sensem sprawowania nabożeństw w języku polskim. Kolejnym etapem były dwie wizyty we wrocławskiej parafii pod wezwaniem św. Cyryla i Metodego („na Piasku”) - gdzie od wielu już lat nabożeństwa sprawowane są częściowo w języku polskim i długie rozmowy z miejscowymi duszpasterzami. Wymienione czynniki skłoniły „grupę inicjatywną” do skierowania do zwierzchnika PAKP – metropolity Sawy, pisma z podpisami kilkudziesięciu osób z prośbą o błogosławieństwo na celebrowanie Boskiej Liturgii w języku polskim w soboty, jeden lub dwa razy w miesiącu.
Naturalną konsekwencją listu była wizyta inicjatorów u metropolity, który przedstawił swoje przemyślenia i obawy dotyczące przedstawionego mu pomysłu. Ostatecznie jednak zalecił podjęcie niezbędnych działań, organizację chóru oraz znalezienie miejsca i kapłana, który podjąłby się celebrowania nabożeństw w języku polskim. Po roku przygotowań, gdy celebrowania liturgii w języku polskim podjęli się księża Henryk Paprocki i Mirosław Lewczak, w sobotę, 5 lutego 2005 r. w kaplicy pw. Św. Trójcy na Podwalu celebrowano pierwszą liturgię w języku polskim. Od tamtej pory nasz punkt duszpasterski dwukrotnie zmienił siedzibę.
Dzięki zwierzchnikowi Kościoła polskokatolickiego, biskupowi Wiktorowi Wysoczańskiemu, przez ponad pięć lat gościliśmy w niewielkiej kaplicy tego Kościoła w samym sercu miasta – przy ul. Wilczej (od marca 2006 r. do maja 2011 r.). To tam rozpoczęło się pełne życie liturgiczne łącznie z nabożeństwami wieczornymi przed każdą liturgią niedzielną i dwunastoma największymi liturgicznymi świętami. To tam po raz pierwszy sprawowano nabożeństwo paschalne z procesją po wewnętrznym podwórku kamienicy przy ul. Wilczej. Następnie przenieśliśmy się do przekazanego przez Urząd Miasta St. Warszawy budynku po elektrociepłowni.
Warto dodać, że z każdym rokiem nasza wspólnota powiększa się o nowych parafian - tak przychodzące na świat i chrzczone w naszej cerkwi dzieci, przybywającą na studia w stołecznych uczelniach młodzież, dorosłych prawosławnych chrześcijan zainteresowanych większym zrozumieniem liturgii, w której uczestniczą, jak również osoby, które z własnego wyboru przyjęły prawosławie, a którym nasi duszpasterze poświęcają szczególną uwagę.
Po niemal każdej niedzielnej liturgii wszyscy chętni mogą przy herbacie i ciastkach wysłuchać interesującej pogadanki ks. Henryka Paprockiego, a jednocześnie pielęgnować już istniejące oraz nawiązywać nowe znajomości, gdy w tym czasie młodsi parafianie uczestniczą w lekcjach religii. Przynajmniej raz do roku możemy spotkać się w klubie pobliskiego domu studenckiego Babilon i przy dobrej muzyce, jedzeniu i tańcu jeszcze bardziej zacieśniać łączące nas więzi.
fot. Misza Czerniak i Dawid Dubec