Pierwsza Liturgia w języku polskim w kaplicy świętej Trójcy na Podwalu była sprawowana 5 lutego 2005 roku. Jednak cały splot wydarzeń, który doprowadził to tej Liturgii zaczął się dużo wcześniej...

Wielu z nas wraz z przyjazdem na studia do Warszawy odkryło inne przejawy prawosławia, niż znało do tej pory z domu. Samo uczestnictwo w nabożeństwach w innym miejscu, z innym księdzem i chórem pokazuje, że prawosławie jest różnorodne. Że nawet w niewielkim Kościele - jakim jest Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny - lokalne tradycje i zwyczaje budują niezwykłą różnorodność wiary.

Przyjeżdżając na studia do Warszawy spotkaliśmy wielu różnych ludzi. W tym też innych prawosławnych, którzy przywiedli tutaj swoje wyobrażenia o Kościele, swoje mocne i słabe strony, swoje przywiązania do tradycji, nawyki i zwyczaje. To w tym gronie zdarzało nam się rozmawiać o Kościele - o historii i współczesności wspólnoty jaką tworzyliśmy. Spotykaliśmy się w dwóch ważnych dla nas miejscach: w niedziele po Liturgii na Woli, z Wieśkiem Konachem, i w środy wieczorem na Pradze, z księdzem Jerzym Tofilukiem. To w tych grupach rodziły się dyskusje na różne tematy, a często powracającym był zrozumiały język nabożeństw. Ten kontrowersyjny temat przewijał się w dyskusjach przez kilka lat. Powoli wypływał pomysł wcielenia go w życie.

Pierwszym krokiem do kontaktu z polskojęzycznym nabożeństwem były nasze wizyty w parafii św. Cyryla i Metodego we Wrocławiu. Wrażenia z tych wyjazdów opisywaliśmy w Artosie - gazetce, która ukazywała się w parafii na Woli. W październiku 2003 roku zrodziło się nieśmiałe pytanie - czy jest możliwość choć jednorazowego celebrowania Liturgii w języku polskim w Warszawie? W grudniu odwiedziliśmy ponownie wrocławską parafię. Na pierwszym po powrocie spotkaniu na Woli zaczęliśmy pisać podanie do metropolity. Podpisało się pod nim 70 osób. W marcu 2004 roku zanieśliśmy podanie i spotkaliśmy się z metropolitą. Metropolita dał nam za zadanie samodzielną organizację tego przedsięwzięcia. Mieliśmy znaleźć księży, którzy zechcą nabożeństwo celebrować, zorganizować chór i zastanowić się nad miejscem. Ta praca trwała niemal rok.

Kolejna wizyta u metropolity, w styczniu 2005 roku, zaowocowała zgodą na celebrowanie Liturgii w języku polskim. Liturgia ta odbywać się miała w soboty i dni dwunastu wielkich świąt w kaplicy świętej Trójcy na Podwalu w Warszawie. Wcześniej, w grudniu 2004 roku, zaczęliśmy próby chóru. Amatorski chór zebrany został z ludzi związanych z różnymi chórami parafialnymi oraz ludzi, którzy nigdy w chórach nie śpiewali. Oparliśmy się na nutach otrzymanych we Wrocławiu. Próby chóru odbywały się najczęściej w salach domu parafialnego na Pradze, ale gościliśmy także w świetlicy Seminarium Duchownego przy ul. Paryskiej. Pierwsza Liturgia odbyła się 5 lutego. Zgromadziła około 40 osób. Obecna była zarówno młodzież, studenci, jak i starsi ludzie oraz małżeństwa z małymi dziećmi.

Przez rok spotykaliśmy się co dwa tygodnie na Liturgii w soboty, w kaplicy na Podwalu. Od marca 2006 roku do maja 2011 roku Liturgie odbywały się w kaplicy Kościoła polskokatolickiego przy ulicy Wilczej 31. Nowe miejsce dało możliwość sprawowania nabożeństw regularnie, w każdą niedzielę. Liturgie odbywały się w niedziele o godzinie 10.00. Dodatkowo, w soboty, sprawowane były nabożeństwa całonocnego czuwania (godzina 18.00). Sprawowaliśmy również nabożeństwa 12 wielkich świąt i nabożeństwa wielkopostne.

Od 21 maja 2011 Punkt przeniósł się do kaplicy Muzeum Ikon przy ulicy Lelechowskiej 5.