Św. Jan Ewangelista napisał: „Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością” (1 J, 4,7-8). Bóg jest miłością osobową, Trzy Osoby są miłością nieskończoną. Jest to miłość tak wielka, że Bóg szuka swego Innego, stwarza światy i stwarza człowieka, żeby odpowiedział na Jego niezmierzoną miłość. Odpowiedział dwojako, miłością do Boga i miłością do człowieka, a jej szczególnym wyrazem jest miłość małżeńska, która według „Pieśni nad pieśniami” ma swe źródło w Bogu. Dlatego też św. Paweł napisał w Hymnie o Miłości: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący”.

WYkaz skrótów
„Contacts” – „Contacts. Revue Française de l’Orthodoxie”, Paris, od 1948.
CW – „Cerkiewny Wiestnik. Miesięcznik Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”, Warszawa, od 1954.

Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: „Nie mają już wina”. Jezus Jej odpowiedział: „Czyż to Moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Jeszcze nie nadeszła Moja godzina.”

KLEMENS ALEKSANDRYJSKI (zm. około 212)

Małżeństwo i celibat

Wstrzemięźliwość jest lekceważeniem ciała w imię zgody z Bogiem. Wstrzemięźliwość bowiem dotyczy nie tylko pragnień seksualnych, ale również innych niewłaściwych pożądań, które są udziałem duszy nie umiejącej ograniczyć się do zaspokojenia potrzeb tylko niezbędnych.

Kanony dotyczące małżeństwa i rodziny

ŚWIĘTOŚĆ MAŁŻEŃSTWA
– ustanowione przez Boga (Ap 51)
– godne czci (Gan 21)
– żona poddana jest mężowi (Trul 70; Gan 17)
– ganiący małżeństwo ma być wyklęty (Gan 1)
– ślubujący dziewictwo z pogardy dla małżeństwa, ma być wyklęty (Gan 9)

Właściwe zrozumienie praktyki prawosławia w pierwszym tysiącleciu w odniesieniu do małżeństwa wymaga uświadomienia sobie dwóch podstawowych faktów, a mianowicie wagi prawodawstwa świeckiego oraz sporów wokół uznania sakramentalnego charakteru małżeństwa.

Błogosławiony jesteś, Panie Boże nasz, pozwoliłeś nam bowiem dzisiaj być razem, Rosjanom i Polakom, katolikom i prawosławnym. Jesteśmy w drodze do Twego ołtarza i pamiętając o Twoich słowach: „Jeśli idziesz złożyć swój dar na ołtarzu i wspomnisz, że brat twój ma coś przeciwko tobie, to zostaw swój dar i idź najpierw pojednać się z Twoim bratem, a potem złóż swój dar”, zgromadziliśmy się tutaj, aby dążyć do wzajemnego pojednania i razem pójść drogą, którą Ty nam wskażesz.

W liturgiach wschodnich podczas każdego nabożeństwa, a także podczas sprawowania sakramentów i sakramentaliów[1] oraz w modlitwach prywatnych wielokrotnie wspomina się Matkę Boską i świętych. Z tego olbrzymiego dziedzictwa, głównie patrystycznego, w niniejszym artykule omówione zostanie jedynie wspomnienie Matki Boskiej i świętych w anaforach (kanonach eucharystycznych), z pominięciem innych fragmentów Liturgii eucharystycznej.

Problematyka ikony i jej miejsca w kulcie Kościoła jest wieloaspektowa, co wiąże się z samym znaczeniem greckiego słowa eikon, które oznacza zarówno wyobrażenie cesarza, pogańskich bóstw, jak i chrześcijańskie obrazy kultowe.