Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

27. IX. Niedziela. Aleppo. Ulice Aleppo są oświetlone. Tłumy spacerujących, gapiów i kobiet w czarnych zasłonach wypełniają ulice, wędrując wprost po jezdni. Wszędzie panuje radość i rozlegają się wesołe okrzyki. Na widok naszego autobusu ludzie witają nas i klaszczą w dłonie, widocznie biorą nas za jakąś delegację. Pasażerowie śmieją się i także odpowiadają machaniem rękoma lub klaskaniem.

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

29. VIII. Sobota. Punktualnie o godzinie ósmej byłem w Tel Awiwie. Nawet mego przyjaciela Żyda z Niemiec, który oczekiwał mnie przed gmachem Konsulatu Polskiego, zdziwiła ta punktualność.

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)


22. VIII. Sobota. Dziś mam wyjątkowo szczęśliwy dzień. Oto dzięki pomocy generalnego konsula polskiego w Jerozolimie, pana Zdzisława Kurnikowskiego, udało mi się pojechać do Jerycha. A nie było to łatwe do zrealizowania.

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

31. VII. Piątek–2. VIII. Niedziela. Jestem w klasztorze Św. Saby Uświęconego, w samym centrum pustyni judzkiej. Droga z Jerozolimy była bardzo uciążliwa. Biegła ona od bramy Dawida albo Syjońskiej przez „wieś krwi” (kupioną ongiś za srebrniki Judasza, patrz Mt 27, 8), potem zaś rozpoczęła się pustynia jałowa, bezwodna i bez dróg. Przyłączyłem się do karawany, którą co piątek patriarchat wysyła z prowiantem dla zakonników.

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

19. VII. Niedziela. Na osobiste zaproszenie patriarchy ormiańskiego wysłuchałem uroczystego nabożeństwa, tak zwanej Liturgii św. Jakuba, w ormiańskiej katedrze pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła. Stałem tuż przy katedrze patriarchy z ormiańskim tekstem liturgii i z nadzwyczajną ciekawością obserwowałem w praktyce tę tak bardzo starą liturgię, o której kilka lat temu opublikowałem rozprawę naukową

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

14. VII. Wtorek. Po raz drugi jestem w cerkwi, dziś odnalazłem dwa nowe napisy: jeden pod świętym ołtarzem a drugi pod artystycznie wykonanymi obrazami Panselinosa, malarza z klasztoru św. Dionizego na Atosie (XIII-XIV wiek)

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

10. VII. Piątek. Po śniadaniu rano udałem się do klasztoru pod nazwą Salvator i na podstawie listu ojca Savignaca zostałem od razu przyjęty przez samego kustosza. Niestety, oni już żadnych gruzińskich zabytków nie mają. Ten klasztor po przejściu w ręce franciszkanów został bardzo rozszerzony, nie jest jednak większy od greckiego klasztoru św. Konstantego i Heleny.

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

8. VII. Środa. Przez całą noc spałem bardzo źle i dziś boli mnie głowa, ale trzeba wytrzymać. Podczas gdy myłem się, zauważyłem w westybulu duży kamień z napisem łacińskim. Trzeba go w jakiś sposób sfotografować. Ta cała posiadłość w czasach krzyżowców musiała chyba należeć do franciszkanów i prawdopodobnie z tych czasów pochodzi ten napis. Zdaje mi się, że i w innych klasztorach i domach rosyjskich muszą też znajdować się rozmaite stare napisy. Nie są one jeszcze zbadane, a mogłyby się przyczynić do lepszego poznania historii Ziemi Świętej.

Dziennik podróży po Ziemi Świętej i Syrii (5.VII. – 28.IX.1936)

Dopiero podczas wakacji 1936 roku miałem możliwość spełnienia mych wieloletnich pragnień zwiedzenia Ziemi Świętej. Nie tylko jako zakonnika pociągał mnie ten kraj, który był świadkiem największej tragedii, a zarazem najlepszych kart historii całej ludzkości, ale także jako pracownika w dziedzinie historii literatury chrześcijańskiej. Wszak Palestyna, a zwłaszcza Betlejem, gdzie jako niemowlę ujrzał światło dzienne Zbawiciel Świata, była zarazem ojczyzną nauki reprezentowanej przeze mnie.

Mam nadzieję, że przyjaciele Misji jeszcze mnie pamiętają. Przed czterema laty, po wysłaniu mnie do Niemiec przez Jego Świątobliwość patriarchę Gruzji Ambrożego, spotkałem się tutaj z serdecznym przyjęciem ze strony doktora Lepsiusa.
Doktor Lepsius już na początku moich studiów przedstawił mnie przyjaciołom Misji. Obiecałam informować wszystkich o przebiegu moich studiów.