Moi przodkowie byli pasterzami. Rokrocznie po kilka miesięcy z rzędu przebywali oni zdała od rodzin, przy swoich stadach w pustyni zieleniejącej tylko zimą i wczesną wiosną. Pewnego zimowego wieczoru zdarzyła się rzecz nadzwyczajna, która zadecydowała o życiu jednego człowieka i o losach potomności innego.

Wykład inauguracyjny, wygłoszony 7 grudnia 1933 roku
w auli Uniwersytetu Warszawskiego

Przedbizantyjskie zabytki w języku gruzińskim znamy dzięki publikacjom profesora Korneli Kekelidze. Odnosi się to, w tym wypadku, do trzech zachowanych do naszych dni cennych zabytków liturgii przedbizantyjskiej, które budzą zainteresowanie świata uczonych. Są to: „Lekcjonarz jerozolimski”, „Liturgia św. Piotra Apostoła” i przede wszystkim „Liturgia św. Jakuba Apostoła”.

Kazanie wygłoszone 11 grudnia 1937 roku w Warszawie

Szotę Rustawelego w jego utworze „Wepchis Tkaosani” bardzo interesują zagadnienia religijne. Bohaterowie tego poematu są nie tylko ludźmi najpiękniejszymi fizycznie, czy też duchowo, ale pomimo tej piękności duszy dążą do jeszcze większej doskonałości, do większych stopni rozwoju ducha. Ideał, podany nam w Ewangelii przez Pana naszego Jezusa Chrystusa – „Bądźcie doskonałymi, jak i Ojciec wasz niebieski jest doskonałym” (Mt 5, 48) – przechodzi czerwoną nicią przez cały poemat.

Podczas wakacji 1935 roku miałem możność zwiedzić miejsca pracy i działalności kulturowej mnichów gruzińskich w krajach bałkańskich. W streszczeniu podaję najważniejsze wyniki mojej podróży naukowej, która trwała od 14 lipca do 22 września 1935 roku.

Odczyt wygłoszony 5 sierpnia 1928 roku w Bonn na V Niemieckiej Konferencji Orientalistycznej

Betlejem – słowo to znaczy “dom chleba”, “spichlerz" – i wskazuje na to, że w jego okolicach mieszkali chłopi, a płodna ziemia karmiła całą krainę. Opatrzność zechciała, żeby właśnie w takim “spichlerzu”, w błogosławionej krainie, narodził się i ujrzał światło dzienne inny Chleb, Chleb duchowy i życiodajny, bez którego życie człowieka nie jest możliwe.

Dzień Zmartwychwstania jest dniem zwycięstwa, radosnym dla człowieka cielesnego, jak i dla człowieka wewnętrznego. Już sam, że święto to wypada w czasie wiosny, gdy cała natura, obudzona z zimy i snu, przywdziewa barwną szatę kwiatów i zieleni, mówi wiele. U nas, gdzie wiosna jest tak podobna do jesieni, tego tryumfu nie spostrzega się tak, jak na przykład w Anatolii, gdzie wysuszone pustynie pokrywają się pysznym kobiercem polnych kwiatów i anemonów. Ta kwitnąca pustynia była dla biblijnych proroków prawzorem ziemi w czasach królestwa Bożego.

W 1926 roku opisałem w czasopiśmie „Der Orient” lata mojej nauki w Niemczech, swoich profesorów oraz plany naukowe na przyszłość. Od tego czasu minęło już czternaście lat. Wiele się w ciągu tego okresu zmieniło – zwłaszcza w ostatnich latach – nie tylko w życiu poszczególnych ludzi, ale również z życiu całych państw i narodów.